Maska podsieci to wygodny mechanizm oddzielania adresu sieciowego od konkretnego adresu hosta. Taki mechanizm został już ustanowiony w pierwszym standardzie IP we wrześniu 1981 roku. Aby uprościć routing i zwiększyć jego wydajność, musisz umieć obliczyć maskę.
Instrukcje
Krok 1
Maska podsieci, podobnie jak adres sieciowy, jest reprezentowana przez cztery jednobajtowe liczby (dla wersji protokołu IPv4, w protokole IPv6 są to 8 grup cyfr szesnastobitowych). Na przykład: adres IP 192.168.1.3, maska podsieci 255.255.255.0. W sieciach TCP/IP maska jest mapą bitową, która identyfikuje, która część adresu sieciowego jest adresem sieciowym, a która adresem hosta. Aby to zrobić, maska podsieci musi być reprezentowana w postaci binarnej. Bity ustawione na jeden wskazują adres sieciowy, a bity ustawione na zero wskazują adres hosta. Na przykład maska podsieci to 255.255.255.0. Możesz go przedstawić w postaci binarnej: 11111111.11111111.11111111.00000000. Następnie dla adresu 192.168.1.1 część 192.168.142 będzie adresem sieciowym, a.142 będzie adresem hosta.
Krok 2
Jak widać z poprzedniego kroku, istnieje limit liczby hostów i sieci. Uzyskuje się ją z ograniczenia liczby wariantów reprezentowanych przez daną liczbę bitów. Jeden bit może kodować tylko 2 stany: 0 i 1. 2 bity - cztery stany: 00, 01, 10, 11. Generalnie n bitów koduje 2 ^ n stanów. Należy jednak pamiętać, że wszystkie jedynki i same zera w adresie hosta i sieci są przez standard zarezerwowane jako „bieżący host” i „wszystkie hosty”. Okazuje się zatem, że całkowita liczba węzłów w sieci jest określona wzorem N = (2 ^ z) -2, gdzie N to całkowita liczba węzłów, z to liczba zer w binarnej reprezentacji maska podsieci.
Krok 3
Pamiętaj, że maska nie może składać się z dowolnych liczb. Pierwsze bity maski to zawsze jeden, ostatnie to zero. Dlatego czasami można znaleźć format adresu w postaci 192.168.1.25/11. Oznacza to, że pierwszych 11 bitów adresu to adres sieci, a ostatnie 21 to adres węzła sieci. Wpis ten odpowiada adresowi 192.168.1.25 i masce podsieci 255.224.0.0. Obliczając maskę podsieci, weź pod uwagę liczbę komputerów w sieci. Rozważ jego możliwą rozbudowę: jeśli liczba komputerów przekroczy możliwą dla danej sieci, konieczna będzie ręczna zmiana wszystkich adresów i masek na każdym komputerze.
Krok 4
Adresowanie jest bezklasowe i bezklasowe. Separacja klas była stosowana we wczesnych implementacjach protokołu, a później, wraz z rozwojem Internetu, została uzupełniona adresowaniem bezklasowym. Adresowanie klas wyróżnia 5 klas: A, B, C, D, E. Klasa określa, ile bitów adresu zostanie przydzielonych dla adresu sieciowego, a ile - dla adresu hosta. W takim przypadku nie będziesz musiał niczego liczyć. W klasie A na adres sieciowy przypada 7 bitów, w klasie B - 14 bitów, w klasie C - 21 bitów. Klasa D jest używana do multiemisji, a klasa E jest zarezerwowana do użytku eksperymentalnego. W takim przypadku kilka pierwszych bitów adresu służy do określenia jego klasy. W klasie A w pierwszym bicie wynosi 0, w klasie B - 10, w klasie C - 110, w klasie D - 1110, w klasie E - 11110.
Krok 5
Adresowanie oparte na klasach zmniejszyło elastyczność IP pod względem alokacji adresów i zmniejszyło liczbę możliwych adresów. Dlatego przyjęto adresowanie bezklasowe. Aby znaleźć maskę, najpierw określ, ile węzłów będziesz mieć w swojej sieci, w tym bramy i inny sprzęt sieciowy. Dodaj dwa do tej liczby i zaokrąglij w górę do najbliższej potęgi dwójki. Na przykład masz zaplanowane 31 komputerów. Dodaj do tego dwa, otrzymasz 33. Najbliższa potęga dwójki to 64, czyli 100 0000. Następnie uzupełnij wszystkie najważniejsze bity jedynkami. Odbierz maskę 1111 1111. 1111 1111. 1111 1111. 1100 0000, czyli 255.255.255.192 w postaci dziesiętnej. W sieci z taką maską można uzyskać 62 różne adresy IP, które nie są zarezerwowane w standardzie.
