Czy w naszej rzeczywistości można być istotami nie do odróżnienia dla ludzkiego oka lub urządzeniami, które czynią nas niewidzialnymi? Naukowcy zadają te pytania od wielu lat, ale wciąż nie doszli do jednoznacznej odpowiedzi. Jednak rozwój technologii niewidzialności był aktywnie prowadzony od lat osiemdziesiątych XX wieku. A dziś za pomocą modeli teoretycznych naukowcy mogą pokazać, jak stworzyć coś niewidzialnego, a następnie to odkryć.
Instrukcje
Krok 1
Nawiąż kontakt optyczny. Niewidzialność (niemożność zobaczenia czegoś gołym okiem) nie jest tak naprawdę terminem naukowym, ale raczej adaptacją szeregu naukowych koncepcji dla szerokiego grona czytelników. W języku fizyków niewidzialność to brak kontaktu optycznego. W konsekwencji widzialność obiektów to możliwość percepcji wzrokowej, a dzieje się to w wyniku odbicia (załamania) światła. A jeśli przedmiot lub kolor nie jest widoczny w zakresie, który może rozróżnić ludzkie oko, to można go wykryć za pomocą specjalnych urządzeń technicznych, które rozszerzają spektrum widzenia. Czujniki ruchu temperatury, optyka z możliwością widzenia w świetle ultrafioletowym czy za pomocą promieni rentgenowskich – przykładów takich urządzeń może być wiele.
Krok 2
Wyłącz urządzenie maskujące. Człowiek z definicji nie może być niewidzialny, może posłużyć się jedynie kamuflażem z tzw. „inteligentnej” tkaniny, która jak kameleon dopasowuje się do oświetlenia i barwy krajobrazu. Ponadto istnieją (w postaci modeli teoretycznych i ewentualnie w postaci tajnych opracowań wojskowych) specjalne gadżety, które tymczasowo „wyłączają” obiekt z pola widzenia ludzkiego oka, a nawet czynią go niedostępnym dla promieniowania elektromagnetycznego. Najbardziej znanym projektem złudzenia optycznego jest interaktywny billboard, który zakrywa obiekt i emituje obraz tła za obiektem. Naukowcy konstruują nie tylko spekulacyjne modele maskujących kokonów, ale także analizują, w jaki sposób można je zniszczyć.
Krok 3
Wykrywaj ślady materialnej obecności niewidzialnego. HG Wells napisał w The Invisible Man, że wszystkie ciała albo pochłaniają światło, albo odbijają lub załamują je, a może wszystkie razem. Z tego punktu widzenia kawałek szkła dla płetwonurka jest obiektem niewidzialnym. Niemożliwe jest określenie jego obszaru na oko. Ale jeśli użyjesz sprzętu echolokacyjnego (specjalne radary, jeśli chodzi o poruszające się obiekty), to problem zostanie rozwiązany w kilka sekund. Niewidoczne nie znaczy jeszcze niematerialne.
